روح سرطانی

سپتامبر 26, 2007 در 12:48 ب.ظ. · دسته‌بندی شده در وبلاگ, پزشكي

مدتها قبل در وردپرس دات كام با وبلاگی آشنا شدم كه بينهايت به دلم نشست.همان زمان لينك ان را در لينكدونی وارد كردم.حتي در دليشس چندتا از مطلبش را لينك كردم.اما بنا به دلايلي هربار از معرفي آن خودداری كردم.

اسم اين وبلاگ روح سرطاني است. متاسفانه بسيار بسيار كم مي نويسند.نويسنده در وبلاگش  اطلاعات محدودی از خودش ارائه داده، طوری كه من مدتها فكر مي‌كردم او يك آقا است اما ديروز با آی‌ دی يك خانم برايم كامنت گذاشت.در هر صورت فرقي هم ندارد.از طرفي آنقدر اطلاعات پزشكي او زياد است كه كم از اطلاعات يك دانشجوی پزشكي نيست.اما همانگونه كه احتمالا حدس زده‌ايد ايشان مدتهاست سرطان خون ( از نوع هوچكين) دارد.من در بيمارستان با اين دسته از بيماران تماس داشته‌ام.گروهی فوق‌العاده هستند.اطلاعات زيادي دارند و شناخت انها از اطرافيانشان اغلب موارد دقيق است.به همين دليل مي‌تواند دانشجوي پزشكي هم نباشد.

اما علت معرفی نكردن وبلاگ ايشان در همين نكته بود.متاسفانه در كشور ما اموزش مناسب نديده‌ايم كه بعنوان يك مادر،پدر،خواهر،برادر، دوست، همكار و….وحتي خواننده وبلاگ ِشخصي كه سرطان دارد، چگونه با او برخورد كنيم.اغلب افراد با حالتی حاكی از ترحم و دلسوزی با اين گروه رفتار مي‌كنند.همانگونه كه گفتم بچه‌های سرطانی افراد فوق‌العاده تيزی هستند.انها بشدت از ترحم اطرافيان متنفرند.

اگر وبلاگشان را معرفی نكردم تنها دليلش ترس از واكنش‌های نامناسب خوانندگان اين وبلاگ بود.خواهش مي‌كنم اگر وبلاگ ايشان را مي‌خواهيد بخوانيد و برايش كامنتی بگذاريد حواستان باشد كه او شامه تيزی دارد.بوی ترحم و دلسوزی حالش را بهم مي‌زند.

سعي كنيم به او به چشم يك انسان نگاه كنيم.يكي مثل خود ِ ما. كسي كه نياز به ترحم ندارد؛ تنها نياز دارد كه ما او را بعنوان يك انسان -همچون تمامی انسانهای ديگر – بپذيريم.

در وبلاگش مي‌توانيد از زاويه ديد او به مسايل پيرامونش نگاه كنيد.ببينيد چقدر نگاه تيز و ظريفي دارد.بهانه من برای نوشتن اين مطلب، آخرين پست وبلاگ او بود.در مورد اشكالات سريال «اغماء» حرف و حديث زياد است. اما بعيد مي دانم تاكنون كسي از زاويه ديد «روح سرطانی» به اين مجموعه نگاه كرده باشد.

امتياز وبلاگ اين است كه اكنون با خواندن چنين وبلاگهایی ياد مي‌گيريم كه رفتارهايمان را به گونه‌ای تصحيح كنيم كه موجب رنجش ديگران نشويم.رنجشي كه اگر وبلاگ نبود شايد هيچگاه از وجود انها نيز باخبر نمي‌شديم.

اين پست را تقديم مي‌كنم به همه ان بچه‌های باحالی كه مبتلا به سرطان شده‌اند.كساني كه اولين بار با ديدن شادی و سرزندگی آنها بود كه فهميدم انسان چقدر مي‌تواند در برابر مشكلات قوي باشد و بازهم از لحظه لحظه زندگيش لذت ببرد.ياد ان دو دختری كه با شلوغ‌بازيهايشان بخش خون را منفجر كرده بودند هربار مفهوم لذت را در ذهنم بيدار مي‌كند.

پایاپیوند