نیچه 5

دسامبر 5, 2007 در 12:07 ب.ظ. · دسته‌بندی شده در قطعات

سوخته‌دلان هنگام شادی خود را رسوا مي‌كنند، زيرا شادی را چنان در آغوش مي‌گيرند كه گویی مي‌خواهند از رشك خرد و خفه‌اش كنند: دريغا؛ اينانند كه چه خوب مي‌دانند كه شادی از برشان چه گريزاست!

قطعه 279 – «فراسوی نيك و بد» – فريدريش نيچه

پایاپیوند

۱ دیدگاه »

kptools said

دسامبر 5, 2007 @ 7:14 ب.ظ.
شادمانی، چهره ی بی نقاب غم است به معیار دل،
و آوای خنده از همان چاه بر شود که بسیاری ایام، لبریز اشک باشد.
در میان شما جمعی برآنند که گستره ی غم ، عظیم تر از شادی باشد…

پاسخ